هنر، روح زندگی

یکی از چیزهایی که این روزها تو فضاهای مجازی و شبکه های اجتماعی می بینم و خوشحال می شم این هست که یک سری از هنرها که سال ها بود زن های ایرانی فراموش کرده بودند دوباره زنده شدند .این خیلی خوبه که دوباره قلاب بافی ،شماره دوزی ،خیاطی و  این دست هنرها دوباره بین زنان ما رواج پیدا کردند، حتی اگر دلیلش چشم و هم چشمی باشه. من به شخصه وقتی وارد خونه ای می شم که توسط هنرهای خانم خونه آراسته شده خیلی سر ذوق می آم و حضور روح زندگی رو تو همچین خونه ای احساس می کنم.

ناگفته نمونه که من هم یک زمانی سخت در مقابل یادگیری این قسم هنرها که نسل به نسل بین زن ها منتقل شدند مقاومت می کردم. اصلا یک جورهایی بی کلاسی می دونستم انگار که مقصر ظلمی که در طول تاریخ به زن ها شده این هنرهای خانگی باشند! ترجیح می دادم زبان یاد بگیرم یا کامپیوتر و...

نمی دونم کتاب ژرفای زن بودن رو خوندید یا نه؟ اما این مساله من رو یاد مطالب این کتاب انداخت. خوبه اگر وقت داشتید حتما مطالعه کنید...

مشخصات کتاب:

ژرفای زن بودن

نویسنده مورین مورداک

انتشارات بنیاد فرهنگ زندگی

+خب باید اعتراف کنم که هنوز با فضای بلاگ زیاد آشنایی ندارم و تلاشی هم برای آشنا شدن نکردم وگرنه عکسی که از این کتاب برای اینستاگرامم گرفته بودم رو می ذاشتم

مین

بعضی از این سایت ها یک جوری اند که انگار مین گذاری تبلیغاتی شدند. کافیه حواست نباشه یه جای صفحه رو کلیک کنی! اونوقته که هزااار تا صفحه و کانال تلگرام برات باز می کنه! من به شخصه توی گرفتن جوایزم از این سایت ها خیلی کوتاهی کردم. وگرنه بالای هزار تا ساعت رولکس برنده شدم! یعنی قشنگگگگ می تونستم یه ساعت فروشی باز کنم. اما چه کنیم که شیرازی هستیم و حال نداریم بریم دنبال این جوایز

ل مثل لذت

اوایل فکر می کردم نمی شه از زندگی کردن در تهران لذت برد. بعدها به این نتیجه رسیدم که می شه منتهی من بلد نیستم و باید یاد بگیرم! مثلا تو کلاس های چگونه از زندگی در تهران لذت ببریم یک و دو شرکت کنم و یاد بگیرم! جدیدا به این نتیجه رسیدم که نه! لذت بردن بلد بودن نمی خواد! مشکل من اینه که پایه ندارم..فعلا تو همین قسمت متوقف شدم تا بعد ببینم چی می شه

در ضمن این پست تو ترافیک اتوبان امام علی نوشته می شه  و همین ترافیک یکی از دلایل لذت نبردن من از بیرون رفتنه. هر وقت می مونم تو ترافیک دچار حالت تهوع می شم